Vannacht had ik een droom. Ik droomde over ons gezin. Het hele gezin. Aza deed mee in de droom. Ze was ziek, dat wel, maar dat maakte in de droom niet zo veel uit. We waren met vijf, als vanouds.
De droom speelt zich af in een ons onbekend huis. Toch is het er gezellig en vertrouwd. Er zijn twee verdiepingen in het huis. Op het gelijkvloers zit Karoo op ons te wachten. Op de eerste verdieping spelen de kinderen met de verkleedkleren, daar zijn ze verzot op. Als ze even later naar beneden willen komen, naar mama, moeten ze de trap nemen. Die trap staat midden in de woonkamer van het huis. Het is een zwarte, ijzeren wenteltrap met smalle, ongelijke treden. In mijn droom vindt iedereen die trap heel normaal, maar nu ik erover nadenk: de carrière van de architect die zo’n gedrocht ontwerpt zou niet lang duren.
In de droom houden we allemaal ons hart vast: hoe gaat Aza – zieke Aza, Aza die last heeft van haar evenwicht, hoogtevrees-Aza – hoe gaat zij die trap af geraken? Ze aarzelt boven aan de trap. Roman en Nina, achter haar, wachten geduldig. Zal papa je komen halen? Je naar beneden dragen? Nee, dat wil ze niet. Ze grijpt de leuning (aan beide kanten, godzijdank, toch geen totale miskleun, die architect) dapper vast en begint voetje voor voetje aan de afdaling. Ik loop voorop, dan komt Aza, Roman en Nina sluiten het rijtje. Het is spannend, iedereen houdt de adem in. Maar het gaat goed. Ze is bijna beneden, iedereen ontspant. Dan steekt ze alsnog haar armen uit: nu mag papa Aza het laatste stukje dragen. Ik neem haar op en ik voel haar gewicht (ze is eigenlijk al te groot om nog gedragen te worden) in mijn armen. Vertrouwd gewicht. Ze vlijt haar hoofd neer. Haar blonde haren kriebelen mijn nek.
Op dat moment werd ik wakker. Ik was niet triest, ik was blij met de droom. Blij dat ik haar toch weer even in mijn armen mocht houden.
Nina, Roman en Aza in een van hun typische, zotte verkleedbuien (10 juni 2015)