3 maart 2025. Aza’s geboortedag. ’Verjaardag’ zeggen we soms nog wel, maar dat klopt natuurlijk niet meer. Ze is niet meer jarig, al werd ze 16 jaar geleden op deze dag geboren. Ze stierf een dikke acht maanden nadat ze acht was geworden, dus nu nadert stilaan het moment waarop ze er langer ’niet meer is’ dan dat ze er wél was. Het voelt onwezenlijk. Toch blijft het voor ons nog altijd een zegen dat Aza bij ons was, dat wij haar mochten kennen. Tonnen liefde, dat is wat ons nog steeds met haar verbindt.
Maar hoe zou Aza nu zijn? Waar zou ze van houden? Met welke gekke gewoontes of grappige uitspraken zou ze ons verbazen? We hebben er voor een groot stuk het raden naar.
Naïk, de mama van een van Aza’s klasvriendjes, schreef er een rake tekst over die dat gevoel helemaal weet te vangen.
Sweet sixteen Aza
Soms willen we ze achter het behang plakken
of hun mond met zeep spoelen.
De tieners met puberkuren.
Soms willen we ze knuffelen, maar hebben zij er geen zin in
of zeg je 'goeiemorgen' en krijg je een slaande deur.
Maar voor Aza hebben we onze verbeelding nodig,
de één al meer dan de andere.
Ik stel me haar voor met lange blonde haren zoals de andere meisjes
of nee, toch niet, met korte piekjes, net even anders dan de rest.
Misschien zou ze een franke teut gehad hebben
en soms ook heel lief zijn.
Het niet, nooit, weten is moeilijk
en laat onze verbeelding op hol slaan.
We denken en dromen een Aza van bijna 16.
We kennen en herinneren ons enkel de die van 8.
Dus kijken we rond en met stukjes en beetjes van die andere tieners
verbeelden we ons een sweet sixteen Aza.
Naïk
Comentarios