Nationale rotdag #8 - breuklijn

We zijn op een nieuwe breuklijn beland: intussen is het acht jaar geleden dat Aza stierf, ze was er acht. Vanaf nu zal de tijd die we samen hadden altijd korter zijn dan de tijd dat we het zonder haar moeten doen. 

Rekenen en tellen is blijkbaar iets dat je blijft doen nadat de klok onverbiddelijk een leven wegtikt, wanneer je weet dat het afloopt. Hoeveel dagen hebben we nog gehad sinds de diagnose? Hoe lang is ze er vandaag niet meer? Hoeveel dagen hebben we al gemist? Als ze dinsdag gestorven is, met welke dag komt vandaag dan overeen 8 jaar geleden in die laatste 10 dagen die het einde inzetten? Het gekke is dat ik sinds de diagnose voortdurend die sommetjes

maak en ze ook steevast niet onthoud. Tellen als een zinloze poging tot controle.

We zullen ons blijven afvragen welke zotternijen we nu missen van haar, wat een soort puber ze zou zijn geweest (een lastige, vermoeden we), tot welke volwassene ze zou uitgroeien (een prachtexemplaar zoals haar broer en zus, weten we). We missen haar, elke dag en dat zal allicht niet veranderen. We denken vaak aan hoe het alternatief zou zijn geweest: Nina en Roman nu op kot, maar Aza nog twee jaar thuis (tellen!). 's Morgens aan tafel, 's avonds na school, ongerust als ze zou uitgaan, bijna klaar voor de stap naar de grote wereld. Dat zijn fabulaties.

Ik zou graag beweren dat het nooit went, dat ze er niet is, dat we haar niet nog elke dag bij ons hebben. Wennen en ons aanpassen is blijkbaar minder moeilijk dan je zou denken. Aza's suggestie dat als zij stierf ik ook zou sterven, leek toen bijna aanlokkelijk, weg van de pijn. En we stierven vanbinnen allemaal een beetje. En we wenden aan dat dode stukje in onszelf.

Vandaag herdenk ik met bewondering onze jongste dochter,  prachtexemplaar Aza. Ze had meer kracht, moed en weerbaarheid dan wij allemaal samen en haar voorbeeld houdt ons recht. Altijd! (Als we af en toe ook eens mogen toegeven aan het grote verdriet en de leegte die ze achterliet).