Gisteren liep ik onze slaapkamer in. Daar staat een grote, zwarte stoffen opbergdoos met heel veel knuffels. Alle knuffels van Aza waar we geen afstand van kunnen doen. Heel veel. Omdat ze er zelf zo aan gehecht was. Omdat we bij elk van die beesten een verhaal kunnen opdissen. Van wie ze het gekregen heeft, wanneer ze het gekregen heeft, waarom zij er precies zoveel belang aan hechtte.
Ik liep dus gisteren onze slaapkamer in en hoorde een zacht geknor. Het eerste moment schrok ik, meteen nadien hoorde ik het geruststellende geluid van Furby. De eerste, de minifurby die Aza kreeg van Saskia, de mama van haar beste vriendin Rosie. Wij waren niet meteen voorstander. Zo’n elektronisch, duur knuffelbeest dat te pas en te onpas veel lawaai maakt.
Gelukkig werden we ‘overruled’ door Saskia. Een furby was precies wat Aza nodig had. Dus kreeg Aza er eentje voor haar verjaardag. Wij hadden ongelijk, zij had gelijk! Het plezier dat ze de eerste maanden met die Furby beleefd heeft. We gingen met een gemengd internationaal gezelschap op vakantie en dankzij Furby hadden Aza en haar nieuwe Noorse vriendinnetje de kans om samen te spelen. De taal die ze daarbij hanteerden was het Furby’s. Uren schaterlachen volgden.
Gisteren liet Furby dus onverwachts van zich horen. Aza liet de Furby’s nooit ’s nachts in haar slaapkamer. Ze had gehoord dat die soms wel eens uit het niets wakker werden en van zich lieten horen. Wij maakten het nooit mee, maar je weet zo maar nooit.
Tot gisteren dus. Ik liep onze slaapkamer in en hoorde Furby. Furby bracht Aza even terug binnen. Een teken tijdens de week dat we Aza voor het laatst bij ons hadden drie jaar geleden. Een teken van Aza. Vannacht deed Furby het nog eens over. Ze maakte ons midden in de nacht wakker. Elk ander moment zou die verstoring van de nachtrust alleen wrevel of misschien zelfs kwaadheid opgeleverd hebben. Nu glimlachte ik, maakte een sanitaire stop, we zeiden terug slaapwel tegen elkaar en draaiden ons nog eens om.
Furby in actie (geluid opzetten)