Zo lang is het geleden dat Aza stierf. Vandaag, dag op dag. Ik denk niet dat we voor eeuwig in maanden zullen blijven tellen. Maar voorlopig is het met de dood van Aza een beetje zoals met de geboorte van een baby: zolang de kaap van twee of drie jaar niet gerond is, zijn maanden in de tijdsaanduiding toegestaan. Denken wij. We doen maar wat, natuurlijk. Weten wij veel. We vinden de regels al doende uit. Een handleiding is er niet.
Het leven gaat door en toch missen we Aza. We missen Aza en toch gaat het leven door. Dat is de bizarre maar onvermijdelijke en dus logische spreidstand van het leven na haar dood. Onder de gegeven omstandigheden is dit de beste weg. De enige weg.
Gelukkig zijn de schildpadden overal. Zoveel spotters maken er ons attent op. Rond Pasen was er een heuse invasie: een bonte optocht van echte, levende schildpadden en geknutselde of kunstige exemplaren. Zij aan zij. Ze kwamen van over de hele wereld, in alle kleuren, maten en materialen. En de mensen brachten hen bij ons. Dankjewel, schildpadspotters.
Roman ontdekte in een uithoek van het wereldwijde web trouwens een merkwaardige website: I Am A Turtle dot org. ‘A rather pointless website,’ zo omschrijft de auteur het zelf. En dat lijkt te kloppen: de website bestaat uit 89 vertalingen van het zinnetje ‘I am a turtle‘. In 62 ‘echte‘ talen en 17 ‘niet zo echte‘ talen. Wie een vertaling van het zinnetje heeft in een taal die nog niet op site staat, kan hiervoor een mailtje sturen naar de Noorse (!) webmaster. Heerlijk absurd, helemaal Aza.
Deze kleurrijke schildpad vind je niet in de vrije natuur. Dit liefdevolle exemplaar werd door Aza’s vriendin Rosie ontworpen en daarna naar ons huis gestuurd. Heeft geen eten of drinken nodig, af en toe eens bekijken volstaat.